In mid maart werk ik bijna een jaar voltijds van thuis uit.
Waarom bijna denk je nu, in de versoepelingen tussen juni en augustus ben ik 1 – 2 dagen per week op kantoor geweest.
Even een reflectie, de eerste maanden waren niet makkelijk, vooral omdat de scholen ook allemaal dicht waren en ik dus zowel moest telewerken als voor mijn dochter zorgen. Gelukkig verstonden de meeste mensen het wel als ze even Elena in beeld zagen verschijnen tijdens een meeting. Onze woonkamer was even bureau/kinderopvang geworden.
Ook was het even wennen om zo 100% thuis te werken en om toch nog de boel operationeel te houden, het was wat zoeken voor ieder van ons. Maar als we er iets van geleerd hebben is dat telewerk de productiviteit niet heeft beïnvloed.
Sinds oktober heeft onze werkgever weer beslist om iedereen terug thuis te laten werken, want de cijfers gingen terug de verkeerde richting uit, en sindsdien ben ik ook niet meer op kantoor geweest.
Nu dat we een jaar later zijn, begint dit het toch te wegen, graag zou ik mijn collega’s nog eens in het echt zien, en een praatje maken aan de koffiezet en samen een middagwandeling maken.